Stress heeft een enorme impact op je leven, helemaal als je het gevoel negeert en maar door blijft gaan. Angelique (36) weet hier alles van: ‘Ik bleef maar op mijn benen staan en ging van dienst naar dienst. Ik negeerde elk signaal van mijn lichaam dat ik rust moest nemen. Er was geen tijd voor rust, dacht ik dan. Ik had patiënten en die moesten geholpen worden.’

Logische keuze

Toen ik klein was wilde ik al verpleegkundige worden. Elk verkleedmoment greep ik aan om een zusterpakje aan te trekken. Ik luisterde naar de hartslag van al mijn knuffeldieren en had zo’n pop met een thermometer die ik overal mee naartoe nam. Het was voor mij dus een logische keuze om na de middelbare school de opleiding tot verpleegkundige te volgen. Ik slaagde erin om een jaar eerder af te studeren en ging direct fulltime aan het werk.’

Uitval

Ik genoot van mijn werk en nu ik eraan terugdenk was dat ook echt alles wat ik deed. Werken. Ik vond het nooit een probleem om een dienst van een collega over te nemen en ging gerust twee weken achter elkaar de nachtdienst. Overdag slapen, een hapje eten en dan weer aan het werk. Elke dag opnieuw. Dat ging eigenlijk 12 jaar zo door. Totdat er steeds meer collega’s door ziekte uitvielen en er steeds meer op mijn bordje kwam te liggen. Kijk, patiënten zijn er altijd wel, maar wanneer je collega’s wegvallen, dan heb je pas echt een probleem.’

Verantwoordelijkheidsgevoel

De druk werd steeds groter. Ik had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en ik moest en zou alle patiënten zo goed mogelijk helpen. Zij konden er immers niets aan doen dat er zoveel uitval op onze afdeling was. Ik bleef maar doorlopen en sloeg mijn pauzes over. Thuis kreeg ik mijn schoenen vaak niet meer uit omdat mijn voeten zo dik waren. Maar ik besloot dat mijn lichaam vanzelf aan het ritme zou gaan wennen. De situatie zou bovendien maar tijdelijk zijn.’

Mentale klap

Wat ik niet had voorzien was dat ik zo ver over mijn eigen grens ging dat ik bijna letterlijk instortte. Ik weet nog heel goed dat ik op die bewuste dag de hele tijd signalen kreeg die aangaven dat ik even moest gaan zitten. Dat ik rust moest nemen. Maar ik negeerde het en bleef van kamer naar kamer lopen. Ik weet nog hoe trots ik was dat ik alle patiënten na mijn dubbele dienst had kunnen helpen. Totdat ik het ziekenhuis uitliep. De wind klapte in mijn gezicht en ik begon ineens benauwd te worden, ik hyperventileerde, ik werd duizelig en kon niks meer scherp zien. Ik voelde hoe mijn hart bijna uit mijn borst klopte en dacht echt zeker te weten dat ik dood zou gaan.’

Paniekaanval

Het bleek een paniekaanval. Een hele erge. Per toeval liep de bedrijfsarts op hetzelfde moment naar buiten. Ze heeft me toen goed opgevangen en heeft een traject in gang gezet. Hoewel het inmiddels veel beter met me gaat vind ik het nog steeds lastig om naar mijn lichaam te luisteren en stress aan te pakken. De bedrijfsarts raadde me daarom massage aan om dichter bij mijn gevoel te komen en me bewust te worden van mijn lichaam. Zo ben ik uiteindelijk bij Anna Bron gekomen. Na elke massage voel ik me ontzettend rustig en ontspannen. Zo weet ik dat ik er voorlopig weer even tegenaan, zonder mijn grenzen op te hoeven zoeken. Ik ben ontzettend blij dat ik mijn vak op deze manier gewoon kan blijven uitvoeren.’

Over Anna Bron

Manuele Praktijk Anna is de praktijk van Anna Bron, waar ze mensen helpt met verschillende klachten, zoals stressklachten en vermoeidheid. Haar aanpak is gericht op het lichaam als geheel. Een klacht hoeft namelijk niet op de plek te zitten van de oorzaak, maar kan het gevolg zijn van verschillende oorzaken op verschillende plekken. Alle systemen in het lichaam werken immers met elkaar samen, en ieder lichaam werkt anders. Anna Bron kan je helpen met behandelingen zoals shiatsu massages en andere vormen van massagetherapie, cupping, guasha, chirotherapie en de Dorn-methode en geeft zo nodig ook leefstijladviezen. Zo kun jij weer vrij bewegen!